8. dec, 2015

Vandaag is weer zo'n dag...

Vandaag is weer zo'n dag dat ik stil sta bij wat ik allemaal heb, heb gehad en graag had gewild.

Als ik de balans opmaak dan voel ik hoe fijn het leven kan zijn, wat er mis ging maar ook wat ik nog zou moeten doen. Gezien mijn soms "onaardige lijf" die niet altijd meewerkt wordt ik gedwongen om even rustig aan te doen. Mijn hoofd bruist maar ik kan niet veel. Het voelt alsof ik ingepakt ben in een corset en bij elke beweging krijg ik een schok. Een voordeel is dat ik dan bezig kan zijn met zaken waar ik tijdens de "normale"dagen niet aan toe kom.

Hoe belangrijk is het om je hart te volgen en gewoon lekker op de bank met een dekentje, kopje kruiden thee, laptop en notitieboekje en op de achtergrond de televisie die herhaaldelijk laat zien wat er allemaal wel niet in de wereld gebeurt.

Ik zit hier best fijn en ik heb eindelijk weer even een excuus om even alleen te zijn. Even op adem komen om de balans op te maken. Ik weet dat alles ook gewoon doordraaid zonder mij, maar ik weet ook dat ik mensen kan inspireren met mijn enthousiasme en drive.

Zo werd ik onlangs opnieuw gevraagd om een column te schrijven voor een ander blad. Het Poso blad. Totaal andere doelgroep, maar een doelgroep die mij al mijn hele leven inspireert. Ouderen zijn voor mij de inspiratie in mijn werk. Hoe kan het beter, waar hield het op, maar vooral, wat haal ik uit hun levenservaring, hoe kan ik dit meenemen in de zorgen voor andere.

Naast de ouderen zijn kinderen ook weer aanwezig in mijn gedachten. Ik merk dat mijn oude liefde voor jeugdzorg weer langzaam in mijn gedachtes voorbij komen. Van ongewild kinderloos, ziek zijn, en ga zo nog maar even door... Genoeg redenen om het fijn uit de weg te gaan.

Gelukkig werken onze hersenen zo dat als je ze goed gebruikt en je emoties de ruimte geeft om te helen, dit alles een mooi plekje krijgt en je er anders naar kunt kijken, de rafelrandjes waren ooit scheuren. 

Ik ben eigenlijk heel erg blij met mijn rafelrandjes.. 

 

liefs Mech